Eentje die is ontstaan uit een inspiratie foto. Begonnen met licht-tests, kijken wat werkte aan kleuren. Logisch (tenminste in mijn hoofd he...)
Het was allemaal min of meer wel aangepast op de pose, en compositie van de inspiratie foto. En was dat dan een slechte of mindere foto? Nee, helemaal niet. Maar ik vind deze persoonlijk wel de betere. Deels omdat deze 'eigen ' is. Ontstaan in een moment. Maar ook omdat hij in mijn ogen heel sereen is.
Was dit het plan? Nee. 
Sterker nog, deze hele foto of setup waren nooit een plan, die stond toevallig in mijn inspiratie mapje. Maar wel zoals ik dat meestal maar zeg, heel vet!

Zo heb je ook meteen een beetje meer een idee van hoe ik blogs schrijf. Ik heb dus meestal geen echt plan, i make it up as i go.

En hier kan ik mooi op aansluiten met iets anders wat ook zonder heel doordacht plan gebeurt en vaak wel gewoon het beste werkt. 
Je kan je als fotograaf een ongeluk zoeken naar hét perfecte model voor je idee wat al jaren door je hoofd spookt, en deze na jaren nog steeds niet zijn tegen gekomen.
Maar wat nou als je vandaag een idee krijgt, omdat morgen ochtend de weersomstandigheden perfect zijn voor een bepaald beeld?
Dan heb je óf het geluk dat je een paar mensen kan benaderen die je kent, en dat deze ook tijd hebben én passen bij dat last-minute idee, maar is dat niet het geval, of deze hebben geen tijd, of passen dan net niet binnen het plaatje in je hoofd, dan heb je als enige optie, gaan zoeken naar iemand met tijd, en bij voorkeur toch voldoet aan wat je in je hoofd hebt.
Minder populaire mening, als je het mij vraagt heeft het geen enkele zin om foto's te maken als iemand als model totaal niet past bij het plaatje in je hoofd.
Ale je plaatje in je hoofd een zonsopkomst is, en een model  met blonde haren, tussen de 1,75 en 1,95 lengte en maat L omdat de outfit die je zelf hebt die maat heeft, Dan is misschien iemand anders zeker the next best thing, misschien nog wel beter, maar niet wat je in je hoofd hebt, en dan kun je het naar mijn idee beter maar gewoon niet doen.

Weet je nog dat ik het net had over plannen maken, en uitgerekend op die dag ineens regen hebben na een maand van zonneschijn? Het weer in Nederland is wat dat betreft echt te onvoorspelbaar soms. Een fotoshoot met bijvoorbeeld mist kun je niet even 2 maanden in het vooruit plannen.

En precies dat, werd mijn plan na een paar mistige ochtenden achter elkaar.
Maar dan net op een dag waarop ik niet even iemand kende die niet gewoon moest werken, ik was toevallig die dag vrij, en ik bedacht het me pas ergens in de middag de dag vooraf dat een mist shoot al langer door mijn hoofd spookte, en er nu van mijn kant uit wel tijd voor was, en ook het juiste weer.

Nou heb ik wel een beetje het geluk dat mijn instagram stories vaak veel bekeken worden, dus ik plaatste daar een oproepje. Mist shoot, morgen vroeg, deze locatie, en dit is de outfit/styling. Met in mijn achterhoofd dat als tussen de reacties niemand aan zou sluiten bij mijn beeld in mijn hoofd, ik het idee ging laten varen tot er een volgende gelegenheid en omstandigheden voor zouden komen.

Maar goed, dat gezegd hebbende, kreeg ik veel meer reacties als verwacht. Dus de keuze was reuze. En ja daar voel ik me erg gevleid en bevoorrecht door!
Mijn uiteindelijke keuze was iemand die ik nog niet kende, dus ook wel een beetje een risico. Want ik heb het al wel eens vaker gehad over mensen die ineens niet op komen dagen, of last minute alsnog afzeggen. Hey, en dit doen fotografen ook, dus niet alleen maar mensen die model staan.
En dan zit je natuurlijk nog met het stukje tijdsdruk, want mist blijft ook geen hele dag hangen, het is koud, vroeg, en je hebt nog nooit eerder met iemand samen gewerkt dus geen idee hoe het poseren etc. gaat lopen.

Met een hele dag studio shoot maak ik me daar nooit druk over. Alle tijd, geen weersomstandigheden die meespelen, dat maakt een stoomcursus poseren wel een stuk makkelijker.

Of dat goed ging daar kun je zelf over oordelen. Dit is één van de eerste beelden van die dag,
En als je het mij vraagt is die meer dan geslaagd.

Als er iemand een vuurdoop in shooten met Frank heeft gehad is het wel deze jonge dame.

Kou, wind, dunne jurk, niet weten hoe ik werk en wat ik verwacht, enz enz

En toch, Nailed it!

En dit brengt me dan bij het stukje, soms komen er ongepland en onverwacht mensen in je leven. En de ene keer zal dat iemand zijn waar je éénmalig een keer mee samenwerkt, en dat is ook helemaal prima natuurlijk!
En de andere keer staat die zelfde persoon drie dagen later op je stoep voor een volgende fotoshoot. Dat gebeurde dus in dit geval.

Ik spreek natuurlijk geregeld fotografen, meestal spreken ze mij aan om iets te vragen, maar goed, dat mag natuurlijk altijd. Of ik antwoord, of daar zin in heb is een ander verhaal, ligt een beetje aan wie het vraagt, hoe het gevraagd word en mijn mood die dag.
Wat ik nog steeds met enige regelmaat hoor, is het moeite hebben met het vinden van modellen (die ook daadwerkelijk tijd, zin, motivatie hebben) of met het krijgen van boekingen voor betaald werk.

Wat ik dan in vele gevallen zie op het instagram account van een groot aantal die me aanspreken:

- Al ruim een jaar niets meer gepost
- Een maar klein aantal actieve volgers
- Weinig tot geen informatie in bijvoorbeeld bio of highlights
- Weinig tot geen interactie met volgers (via bijvoorbeeld stories)
- Feed met een bij elkaar geraapte verzameling van vanalles en nog wat (Fotoshoots, memes, telefoonfoto's van een bloemetje met een lelijke instagram filter, geen enkele eenduid, en weinig tot geen voorbeeld materiaal waarvoor ze geboekt willen worden)
- Story posts met allerlei random zaken die niets met fotografie te maken hebben en ook geen mogelijke boekingen zullen aantrekken.
- Met name negativiteit posten in stories.

Zo kan ik nog wel even doorgaan, maar voor mij is het met name de gedachtengang achter de gestelde vraag, die me dan een beetje tegen staat.
Het idee van; "Voor jou is dat makkelijk want je hoeft maar een paar mensen een appje te sturen en het is geregeld"

In zekere zin zit daar een kern van waarheid in, maar ik heb niet even ergens een telefoon gekocht waar de nummers van allerlei fantastische modellen in staan, en die het ook nog eens helemaal prima vinden een fotoshoot te doen met iemand die ze niet kennen.....

Er is gigantisch veel tijd, moeite, geld, energie enz. enz. gegaan om op het punt te komen waar ik nu zit, zowel in fotograferen, nabewerken, reizen, locaties vinden, en contacten krijgen met de juiste mensen.

Als je 3 of 4 van bovengenoemde zaken kan aanvinken, wat verwacht je dan precies van mij? Ik ga je geen sprookjes vertellen en zeggen 'boek een cursus bij me, en je  krijgt hordes klanten die je ook nog eens vet betalen"
Ik kan je zeker mijn tricks of the trade meegeven, maar je moet er zelf wel hard mee aan de bak, anders gebeurt er niets.
En daar schort het vaak wel een beetje aan merk ik, het moet allemaal snel, simpel en pijnloos gaan.
Maar helaas......
Ook wel de reden waarom ik soms een boeking van een workshop afwijs.
Een workshop is namelijk geen wondermiddel als je er zelf weinig tot geen moeite in wil steken.
En dat is bij iedere workshop, waar dan ook zo.
Je krijgt zoveel tools en handvaten als je maar wil of nodig hebt, maar wat je daar mee doet is het belangrijkste gedeelte.

Model op deze foto heeft overigens niets te maken met alle bovengenoemde, en dient slechts als hele coole visuele verrijking van deze blog

 Anyway, het ging dus over mensen die soms gewoon in je leven komen door samenloop van omstandigheden. Daar heb ik het al wel eens eerder over gehad in een andere blog. Als dat mensen zijn waar je je goed bij voelt, die het beste uit je weten te halen, dat zijn de mensen die je moet koesteren, en daar je energie in steken, in plaats van achter allerlei random mensen aan jagen in de hoop dat je er een keer mee kan samenwerken.
En aan de andere kant het ook gewoon accepteren als iets 1-malig was, ook al was het een leuke dag met mooie resultaten.

Meestal ga ik niet zo van de hak op de tak in een blog en verwerk ik alles wel een beetje in een verhaal dat op elkaar aansluit. Deze wilde ik er graag in verwerken, maar ik heb nu in ieder geval nog geen inkoppertje om dit aan de blog toe te voegen, dus even een random stukje....

Een tijdje geleden werd me eens gevraagd "waar ben je nou het meest trots op in je fotografie?" 
Niet fotografie gerelateerd zal dat antwoord altijd zijn: Mijn kind.
Maar ook in de fotografie is dat een persoonsgebonden iets.

Ik ben in de fotografie het meest trots op (tussen haakjes, want niets van mij bij) 'mijn'dames. De mensen waarmee ik vaak foto's mag maken.
Natuurlijk omdat het oprecht leuke, aardige en eerlijke mensen zijn, maar ook op het stukje waarin ik delen van hun leven en persoonlijkheden mag documenteren op beeld.
En daarbij het stukje groei die ze doormaken als model en persoon op de voet mogen volgen.

Maar daarnaast ook wel heel erg op het feit dat ik mensen een stukje zelfvertrouwen heb mee mogen geven door een fotoshoot of workshop.

Geen workshop foto.
Maar dat maakt hem niet minder interessant....

En dan bestaat er nog het stukje modellen die dan terug komen van een fotoshoot, en hey ik vind het altijd leuk om te horen wat mensen meemaken, maar dan mogen horen dat het ze er aan herinnert waarom ze ook al weer zo vaak met mij shooten.
Even niks ten nadelen van andere fotografen hoor, maar dat maakt me dan toch ook wel even trots op mezelf. En dat ben ik heus zo vaak niet, dus gun me die maar gewoon even :p 

Misschien is dat ook wel gewoon omdat ik alles een beetje op een eigen manier doe, en er geen gepolijst professioneel showtje van maak.
Ik ben altijd al heel erg bezig geweest met hoe je als fotograaf om gaat met de mensen die voor je lens wille staan of komen te staan.
In principe zijn daar genoeg basis regels voor, dat kun je in andere blogs wel terug lezen.
Maar naast die basis regels is het net zo belangrijk dat je niet dusdanig op gaat in die regels dat je een act op staat te voeren omdat je professioneel wil over komen.
Ik zal er geen heel verhaal over schrijven nu, maar het gaat er om dat ik het belangrijk vind dat dingen die je doet niet voelen als werken.
Zo heb ik echt helemaal geen zin in modellen die een fotoshoot willen en eigenlijk alleen maar een taak komen uitvoeren als een robot, en klaar.

Of dat je eigenlijk een beetje op je tenen moet gaan lopen als fotograaf of als model, om niet uit de toon te vallen, dus eigenlijk een act moet opvoeren voor de ander, want misschien hebben ze anders wel een mening over je.

Voor mij is het een beetje de beste manier om te zien of je wel of niet kan samenwerken. Vind je me niet "leuk" zoals ik ben, dan is dat maar zo. 
En als dat inhoud dat we niet gaan of kunnen samenwerken, dan is dat ook maar zo.
Dat bespaart me wel een hoop moeite om een show op te voeren om iemand anders er een plezier mee te doen. Ik doe dit namelijk niet alleen voor het plezier van een ander maar ook voor mezelf.
Ik hoeft er niet zo zeer geld mee te verdienen, dus ik heb ook aan niemand de verplichting om mezelf anders of netter voor te doen. Erg fijn in ieder geval.

En dat handje vol mensen die dan wel graag met me werken, die vinden het allemaal helemaal mooi, en weten precies wat ze aan me hebben. Dikke prima dus!

Een re-shoot van mijn, eigenlijk onze eerste boudoir style fotoshoot inmiddels al weer 4 jaar geleden.
Ik wilde dit eigenlijk gewoon eens proberen vast te leggen in mijn, meer duistere stijl.
Kijk, dit was voor mij wel een beetje een dingetje. Echt heel veel modellen die prima oké zijn met het feit dat er een heel stuk minder kleding aanwezig is dan bij de gemiddelde shoot
Voor mij was het eigenlijk gewoon belangrijk dat ik geen wildvreemde in huis had, maar iemand die ik vertrouw én waar ik me op mijn gemak bij voel. Dat scheelt een hele boel awkwardness leek me.
Maar goed, ik had dus het geluk dat deze jonge dame, mijn respect en vertrouwen al meer dan verdiend had, en ook nog eens zei, ik wil dat best doen want ik vertrouw je er wel mee.

Wel weer een leuk verhaal over eigenlijk een beetje op de gok dat mijn stijl ook zou werken gecombineerd met dit thema, een boel zooi aanschaffen.
Want ja, fake it till you make it ofzo?
We hadden al zwarte gordijnen, duh, Maar die waren minder mooi als deze, dus die zocht ik al een tijdje. En stom toeval kwam ik die ook tegen een week voor deze shoot.
Om nou een heel bed te kopen en op te bouwen was een beetje overdreven, maar toen zag ik dus dat iemand een keer een opblaasbaar bed had gebruikt en aangekleed voor een zelfde soort idee.
Dat geregeld.
Natuurlijk zwart satijn beddengoed besteld, want ja zwart hé?
Ook echt alsof het zo zijn moest kreeg ik een marktplaats linkje van mijn vrouw met iemand in de buurt die een groot stuk zwart hoogpolig tapijt over had na het leggen van tapijt in huis, gratis op te halen. 
Oké dan! Hollander hé? Gratissss....
Maar dat kwam ook wel echt goed uit voor deze fotoshoot. En paste precies op mijn studio plekje.
Ohja, die tafel die ik nu zo vaak gebruik voor portretten?
Aangeschaft voor deze fotoshoot omdat we ook een soort woonkamer scenario hebben samengesteld, Want ik had toen ook kort daarvoor een grote zwarte barok stoel gekregen.

En voor het geld wat hier in is gegaan hadden we ook een super mooie hotel suite kunnen huren, en dat was vast ook mooi geworden, maar dit maakt het echt van mij en niet iets wat al bestond. En als iets niet helemaal werkte had ik het ook zo kunnen aanpassen, want het was van mij, dus als ik wat moet slopen omdat dat beter werkt op beeld, kan dat. Oké ik hou van slopen ook....
Maar, dát is de vibe, het is een geheel eigen/gezamenlijke creatie.

Had het niet gewerkt, tja, dan had ik een hoop onnodige spullen, of we hadden poging twee gedaan wetende wat er de eerste keer beter of anders had gekund.
Leuke bijkomstigheid, vaak zeggen fotografen, ik wil eigenlijk dat mensen een foto zien, zonder naamsvermelding, en dan alsnog weten dat het mijn werk is.
En dat snap ik! Dat is (in ieder geval meestal, tenzij je werk zo slecht is dat het daar aan te herkennen is) een groot compliment, én het betekent dat je een eigen stijl aan het vinden bent of al gevonden hebt.

En nou betekent het vinden of beter gezegd het hebben gevonden van een stijl niet direct dat je dan klaar bent, en alles op die manier maar moet gaan blijven doen.
Onpopulaire mening, maar dat is wat ik vaak zie, ja, heel herkenbaar als een bepaald iemands werk.
Maar eind van de dag is het een ander persoon in misschien een andere outfit, maar weer vrijwel exact dezelfde foto als al 1000 keer is voorbij gekomen in hun portfolio.


Heel eerlijk, na 1000x dezelfde kleuren, dezelfde belichting, dezelfde special effect overlays, alles hetzelfde als op alle voorgaande beelden gezien te hebben....
Na 100x was ik er waarschijnlijk al klaar mee.
Leuk dat het een heel herkenbare stijl is, maar je doet jezelf naar mijn idee dan wel erg tekort en je bent alleen maar in herhaling aan het vallen.
de bekende one trick pony.....

Hier boven zie jee een foto die (vind ik) best duidelijk mijn stijl is, maar ook herkenbaar dat het "Mijn blauwe periode" was. Die kleur kwam toen vrij vaak voor in mijn werk. Ja, vind ik nogsteeds erg mooi, maar inmiddels is dat hele blauwe er wel uit. En had ik deze foto ook anders nabewerkt als toen.
Nogsteeds is dit een (al zeg ik het zelf) mooie plaat, maar ik ben wel verder gegaan met mijn eindeloze leer en creatie proces, en niet blijven hangen in alleen maar dit doen omdat het werkte.

Zelfde Bank, zelfde tapijt, zelfde gordijnen. Maar niet dat hele blauwe van de vorige foto. Nog steeds wel herkenbaar als mijn werk vind ik, ook al heb ik niet precies dezelfde edit toegepast zoals ik voorheen al had gedaan met de blauwe kleurtonen.
Dit was een jaar later ongeveer.
Het is gewoon oké om andere dingen mooi te gaan vinden, dat doe je door je hele leven heen als het goed is ook.
Je hebt bepaalde favoriete dingen, je basis, maar die mag zich best uitbreiden met nieuwe dingen die je ook wel leuk vind.
Je bent niet verplicht te blijven hangen bij maar 1 auto mooi vinden, je mag best ook een andere auto van een heel ander merk mooi vinden.
En hey, daar mag je ook best in rijden als je dat wil!

Gelukkig ben ik niet de enige die dit vind, ik hoor dit van andere fotografen ook regelmatig terug.
Het, oh... daar heb je wéér een zelfde foto van Pietje, Jantje of Klaasje.
We zijn inmiddels 5 jaar verder maar het is nogsteeds allemaal precies het zelfde als 5 jaar geleden, alleen een ander persoon en een ander pakje aan.
Soms is het iemands gevoel om bijvoorbeeld op instagram een mooi en clean portfolio te hebben en geen beelden die ook maar enigzins anders van kleur of whatever zijn tenopzichte van de rest.
Dingen waar door mensen hun creatieve proces laten beïnvloeden. En daardoor krampachtig vasthouden aan het gene wat ze altijd doen.

Niks mis met dingen herhalen, het is juist goed om af en toe even terug te gaan naar iets wat je al vaker gedaan hebt, om het in je systeem te houden. Maar eens verder kijken als je neus lang is, kan je ontzettend helpen om te groeien.
Dus ja, ik kan die blauwe stijl foto's nogsteeds prima maken áls ik dat wil. Maar ik kan niet alleen maar dat.
En ja, daardoor is mijn instagram bijvoorbeeld helemaal niet georganiseerd, en dat kan sommige potentiële klanten weg houden, maar het brengt ook gewoon andere mensen die daardoor juist wel willen boeken. Want hoe je het ook ziet, ik heb nogsteeds een bepaalde stijl, maar maak niet keer op keer op keer precies hetzelfde plaatje en hoeft dat dan ook niet te verdedigen met ja maar dat is gewoon mijn stijl...

En nu hoor ik bijna mensen denken, ja mooi verhaal maar dir foto met die tafel herhaal jij ook eindeloos. En als je dat denkt? Dan heb je gelijk!
Doe ik dat omdat het mijn stijl is? Nee, helemaal niet. Doe ik dat omdat ik vast hang in die one trick? Nee, ook niet.

En ja ik plaats ook herhaaldelijk foto's van deze jonge dame.
Deal with it. Iets met favorieten mogen hebben zoals ik eerder al zei.

Maar hier komt die tafel portret foto vandaan. Die heb ik deze bewuste dag bij stom toeval ontdekt omdat ik iets nodig had om op te kunnen leunen, een beetje op prettige hoogte.
Dus dit is een salontafel die boven op de leuningen van twee eetkamer stoelen staat. No joke.
En dit werkte.

En inmiddels is dit doorontwikkeld tot een belangrijk deel van mijn workshops voor modellen. Ik ga hier natuurlijk niet tot in detail al mijn "geheimen" uitleggen, maar deze setup is zo ontzettend makkelijk in iemands leerproces dat ik hem erg vaak gebruik. Soms ook gewoon even als warming up bij een fotoshoot.
Die zelfde tafel die ik aanschafte jaren geleden voor eigenlijk die ene fotoshoot.
Ik herhaal hem dus niet voor mijn eigen stijl of gemak of eender wat, hier zit meer achter dan ergens in blijven hangen omdat het werkt.

En het kan ook zonder tafel hoor,
Hoge witte poseerkubus en een wit dekbed, voor de improv slaapkamer vibe ofzo.
Maar het idee er achter is hetzelfde. Het doel was Lara op deze foto, een stukje bewustzijn mee te geven over hoe belangrijk blikken op een foto zijn.
Én hoe je die kan creëren.
Zonder meteen rekening te moeten houden met het poseren van haar hele lichaam.

Toch een klein stukje van het "geheim" prijs gegeven...
Voor fotografen is dit ook een interessant workshop onderdeel.
Hierbij heb ik gewoon een nagenoeg vaste lichtopstelling. Noem het een basis.
En vanuit die basis, kun je dus doorontwikkelen. En fouten maken, en onnoemelijke kut foto's maken omdat je licht echt nergens op slaat, en daardoor vinden wat wél werkt.
Mijn ogen houden van redelijk egale belichting, maar het is super simpel om veel meer schaduwen toe te voegen aan dit verhaal. En dat zijn dingen die ik vaak wel laat zien tijdens een workshop.
Want hoe ga je (als beginner) een geweldige plaat maken met alles er op en aan, alle toeters en bellen, en met een model dat je als fotograaf instructies moet geven over de pose die je in je hoofd hebt, als een basic portret nog niet zonder al te veel moeite lukt?
Ook heel eerlijk, ik zou willen dat iemand mij dit had verteld toen ik net begon.
Dat had me zoveel ergernis gescheeld... En daarom leg ik dingen uit in delen, met simpele dingen die iedereen wel in huis heeft, zonder poespas, en op jouw niveau, of beter gezegd in voor iedereen te begrijpen taal en natuurlijk visueel het ook in real life kunnen zien.

Voor modellen, Hoe ga je je volledig lichaam goed poseren, als je een close up portret nog niet geheel voor elkaar krijgt? Waarschijnlijk niet, niet geheel of met moeite,
Zoals je ook eerst leert kruipen voor je kan lopen, tot twee tellen voor je tot twintig kan tellen. In (voor jou) begrijpbare delen. Niet in even één keer proberem op goed geluk meestal.

Hier heb ik dus ook nog serieus over nagedacht ook geloof het of niet.
En daarmee bereik ik nog een stukje waar ik best trots op ben.
Het vinden van een manier om mensen een stukje vaardigheden mee te geven.

Prachtige Iris die al vaardigheden genoeg had, ze moest ze alleen nog even van het slot halen.
Soms is ook dat gewoon wat er nodig is.

Niet alleen leren poseren, maar jezelf gewoon de vrijheid kunnen of durven geven om dit te doen.

En dan krijg je mij als persoonlijke cheerleader erbij.
Wat een top deal :P

Maar even zonder dollen, iets wat ik persoonlijk niet alleen doe maar ook belangrijk vind is motiveren.
En ruimte laten om "foutjes" te maken ook al is er eigenlijk geen echte goed of fout hierbij.

Ik kom hier ook niet claimen de beste of zelfs niet goed te zijn.
Ik kom hier ook niet vertellen of claimen dat ik de beste ben of zelfs niet dat ik goed ben. Ik kom mijn visie vertellen, en wat je daar mee doet? Helemaal aan jou!

Have a good one!
Joe Joe enz.